Witajcie w świecie boccii. W świecie, gdzie nie ma ograniczeń, podziałów, wszyscy są równi. W świecie prostoty, jasnych przepisów i reguł. W świecie dyktowanym osobom z niepełnosprawnością. Ale czy na pewno? Oprowadzę Was teraz po niesamowitym świecie osób z niepełnosprawnością i kto wie, może zostaniecie z nami dłużej!
Boccia wywodzi się z włoskiej gry w bule. Została wprowadzona do grupy sportów adaptowanych na początku lat 80, gdy zaobserwowano rosnąca liczbę osób niepełnosprawnych grających w bule. Po raz pierwszy pojawiła się na światowych igrzyskach paraolimpijskich w Nowym Yorku w 1984 roku. Od 1992 roku, tj. od letnich igrzysk w Barcelonie, na stałe weszła do programu dyscyplin paraolimpijskich. Obecnie, boccia jest najdynamiczniej rozwijającą się, integracyjną formą zajęć ruchowych i jedną z trzech dyscyplin paraolimpijskich, które nie posiadają swojego odpowiednika w programie dyscyplin olimpijskich. Uprawiana jest w ponad 50 krajach.
Boccia nie stawia zawodnikom żadnych ograniczeń wiekowych oraz sprawnościowych, posiada nieskończenie wiele rozwiązań taktycznych. Jak większość gier z wykorzystaniem bil, charakteryzuje się prostotą zasad. Polega na zdobyciu jak największej ilości punktów przez każdą z drużyn. Rozpoczęcie gry następuje poprzez wprowadzenie białej bili (JACK) na boisko za pomocą rzutu, kopnięcia, toczenia lub wypuszczenia bili z wykorzystaniem sprzętu wspomagającego – rynny, w pozycji siedzącej gracza. Następnie umieszczenie jak najbliżej białej bili, możliwie największej ilości bil jednego koloru. Każda ze stron (drużyn) posiada w jednej rundzie 2 bile (gra drużynowa), 3 bile (gra w parach), 6 bil (gra indywidualna), w swoim kolorze – niebieskim lub czerwonym. Zatem osób w drużynie odpowiednio jest 3, 2 i 1. Kolejno rzuca zawodnik tej drużyny, której bila znajduje się dalej od bili przeciwnika, w stosunku do kuli białej. Po wykorzystaniu wszystkich bil kończy się runda, a sędzia ogłasza liczbę punktów, liczoną poprzez liczbę bil jednego koloru znajdujących się najbliżej białej bili (wynik jednego endu). Mecz kończy się ogłoszeniem wyniku po 4 endach (gra indywidualna) lub 6 endach (gra drużynowa).
Boisko
Sprzęt do gry:
Bile dostępne są w kilku wariantach, różniących się twardością:
-hard (twarda),
-medium/hard (umiarkowanie twarda),
-medium/soft (umiarkowanie miękka),
-soft (miękka),
-extra soft (super miękka).
Bile dla zawodowych graczy istnieją w dwóch wariantach:
– wyczynowe (waga 275g ±12g, obwód 270mm±8mm) – we wszystkich wariantach. Wykonane z miękkiej, aczkolwiek wytrzymałej, syntetycznej skóry i wypełnione plastikowym granulatem.
– standardowe – tylko o twardości ‘medium’, wykonywane z poliuretanu.
Sprzęt wspomagający:
– Rampa/ rynna. Jest to sprzęt ułatwiający osobom z niepełnosprawnością wykonanie rzutu. Tetraplegik, czyli osoba z porażeniem czterokończynowym nie jest w stanie chwycić piłki, ani też jej kopnąć. W związku z tym, problem ten rozwiązano poprzez zastosowanie ramp do wprowadzenia bil na boisko.
– Head pointer, czyli mocowanie na głowie umożliwiające popchnięcie bili na boisko dla osób z porażeniem czterokończynowym.
Klasy startowe zależą od rodzaju i stopnia niepełnosprawności zawodnika. Są one ściśle określone BC1, BC2, BC3, BC4, BC5.
Szybka instrukcja gry:
1. Wyrzuć białą bilę (Jacka) na boisko;
2. Rzuć bilę swojego koloru na boisko, jak najbliżej Jacka;
3. Rzuca przeciwnik;
4. Zobaczcie, która bila (niebieska czy czerwona) jest dalej Jacka; ten kolor kontynuuje grę;
5. Podstawowa zasada: gra kolor, który jest dalej od najbliższej bili przeciwnika (względem Jacka);
6. Po wyrzuceniu wszystkich bil kończy się runda;
7. Policz, ile bil jednego koloru jest najbliżej Jacka (ograniczeniem jest najbliższa bila przeciwnika); jeśli są to 2 bile, tyle punktów otrzymujesz w pierwszym endzie (rundzie);
8. Gracie 4 lub 6 endów.
Do dzieła!
Tekst: Marta Dalecka
